Een jaar niks kopen - de 2022 challenge

Een jaar niks kopen, het idee bekruipt me op een alledaags moment waarbij ik me stoor aan de overdaad aan spullen in ons huis. Het idee van een jaar niks kopen brengt direct een gevoel van euforie met zich mee. Ik probeer mijn zus enthousiast te krijgen om mee te doen; “consuminderen, de snelcursus” hoe gaaf is dat en wat een gevoel van voldoening zal dit met zich mee brengen?! Ik heb er grootse ideeën bij, alsof me nadien toegang tot het beloofde land zal worden aangeboden.

Niks kopen, waarbij voeding en (noodzakelijke) verzorging als uitzonderingen worden toegelaten. En met twee jonge kinderen in de groei wil ik opteren dat nieuw schoeisel voor de kinderen ook als eerste levensbehoefte beschouwd mag worden. Ik zit te denken een shortlist op te stellen met zaken waarvoor een uitzondering geldt. Verrassend genoeg loopt mijn zus niet echt warm voor dit idee. Als alternatieve suggestie, om toch mee te kunnen doen aan dit experiment, biedt ze aan om dan een jaar lang alleen duurzaam in te kopen. Ik pak wat ik pakken kan.

Zelf ga ik toch voor de diehard optie. Al is het alleen maar omdat ik me de duurzame variant niet kan veroorloven. 2022 wordt het jaar van niks nieuws kopen. Geen nieuwe kleren, geen meubels, geen prullaria voor in huis, geen speelgoed, geen nieuwe schoenen, geen make up. Alhoewel, ik zet de wenkbrauwpotlood op de uitzonderingslijst. Ik wil graag consuminderen en niet onwetende voorbijgangers de stuipen op het lijf jagen. Al met al is de lijst van niet te kopen producten vele malen langer. Als ik alleen al bedenk hoeveel ik zou kunnen besparen in het komende jaar en wat ik daar dan vervolgens weer van kan kopen. Aii #fail… mijn mindset behoeft nog wat training realiseer ik me. Maar goed, ik heb daar nog een heel jaar voor.

Ik zie mezelf na een jaar al helemaal als een zenboeddhist, zeer content en tevreden met… niks dan simpelweg gelukkig zijn door eenvoud. De rush die ik doorgaans krijg van een onschuldig bezoekje aan de Hema met een hartaanval als gevolg wanneer de kassamedewerker aankondigt wat de financiële schade is behoort straks tot de verleden tijd. Vooral omdat de rush van de aankopen, na het verlaten van de winkel, in luttele seconden al is omgeslagen in een schuldgevoel, doordat ik me realiseer dat het gros van mijn aankopen niet noodzakelijk was.

Ik ben normaliter de natte droom van social advertisers die me met weinig moeite verleiden van klik tot aankoop. Met (bijna) altijd een spoor van spijt achterlatend wanneer mijn idee “van Hollandse bodem” een AliExpress aankoop bleek te zijn, en de werkelijkheid altijd teleurstellender is dan het internet tentoonspreidde. Het algoritme van het wereldwijde web kon aan mij zijn lol wel op, tot nu dan! Want ook ik ben niet blind voor de gevolgen van onze consumptiemaatschappij voor ons klimaat. Al was het alleen al doordat mijn man me er elke keer aan herinnert als ik weer eens met een onnodige aankoop thuis kom. Ook ik wil mijn ecologische voetafdruk verminderen, voornamelijk omdat ik niet wil dat mijn kinderen (en die van jou) de rekening moeten betalen.

Zoals Barack Obama al eens zei in 2015; “Wij zijn de eerste generatie die het effect van klimaatverandering voelt en de laatste generatie die er iets aan kan doen.”

En met het overstappen op een vleesloos dieet heb ik daar al de eerste goede stappen in gezet. Maar ik wil me losweken van het voortdurend doen van impulsaankopen, om trends na te jagen of nog erger, omdat het simpelweg een tijdsbesteding is geworden. Onbewust en zeer ongewild merk ik dat mijn kinderen terecht zijn gekomen in een 24/7 pretparkmaatschappij waarbij er een constante stroom van nieuwe troep ons huis en leven binnendringt, die ten doel heeft te entertainen maar enkel de vernietiging van onze soort tot gevolg zal hebben. Dat laatste is wellicht wat theatraal, maar de boodschap zal zijn doel niet voorbij schieten. We zitten met zijn allen op de Titanic en koersen af op een gigantische ijsberg. De ijsbergen zullen in de toekomst ironisch gezien verdwijnen met alle desastreuze gevolgen van dien. Maar ook de Titanic greep zijn kans om de effecten van zijn rampkoers enigszins te kunnen verkleinen en zo zie ik dit experiment ook. Als een kleine bijdrage aan wellicht slechts mijn eigen footprint en hopelijk ook die van mijn kinderen door het vinden van een nieuwe wijze van het omgaan met de exorbitante welvaart waarin we leven.

Lees en leer je de komende maanden met mij?

De volgende column in deze serie lees je hier.....