Wat had je dan verwacht?
Mijn jaar niks (essentieels) kopen nadert al bijna zijn helft. Met regelmaat vragen mensen mij hoe ik dat ervaar, dat niks kopen. Wat ik overigens heel aardig vind, interesse siert de mens tenslotte. Ik vind het alleen wat spijtig dat ik niet een heel spannend antwoord heb op die vraag. Niks kopen ervaar ik namelijk steeds meer als de standaard en really nothing special. Mensen zeggen dan dat ze het zo knap vinden dat ik niks koop. Het voelt alleen wat gek om credits aan te nemen van iets wat, vijf maanden in mijn challenge, zo vanzelfsprekend lijkt. Ik koop geen nieuwe dingen meer, waardoor ik wellicht en logischerwijs niet meer meeloop met en in de laatste mode. En dat is nou precies waar de crux zit. De rol die kleding in ons leven speelt is zó ver af gaan staan van waar het ooit voor bedacht werd.
Toen we (naar schatting) 170.000 jaar geleden kleding zijn gaan dragen was dat puur en alleen noodzaak. De homo sapiens verloor namelijk zijn dikke haren (thank god) en moest zich derhalve op een andere manier warm gaan houden. De functie die kleding heden ten daags heeft lijkt daar soms zo ver vanaf te staan dat we tegenwoordig rustig bereid zijn om het koud te hebben, zo lang we er maar "leuk" uitzien. Het is vandaag de dag niet meer de vraag; "heb je genoeg kleding om je warm te houden?" maar "heb je genoeg kleding zodat je in elke omstandigheid zowel weersafhankelijk als passend bij de sociale situatie en conform je gemoedstoestand meerdere keuzes hebt? Én weet je zeker dat je in een eerdere soortgelijke situatie dat zelfde kledingstuk niet ook al aan had?" De kledingindustrie is er dan ook niet op gericht om ervoor te zorgen dat we het allemaal warm hebben. Nee, de fast fashion industrie is erop gericht om ervoor te zorgen dat we zo vaak en zo veel mogelijk kleding kopen. Dit gaat helaas ten koste van alles en iedereen. Veel mensen weten wel dat de kledingindustrie de op één na meest vervuilendste industrie is die er bestaat. Maar maken we daardoor écht andere keuzes? We hebben met elkaar een cultuur gecreëerd waarin individualisme zijn hoogtij dagen viert. En als het voornamelijk 'over mij' gaat, gaat het dus niet 'over jou'. Vandaag de dag gaat het vaak over "wat heb ik nodig én wanneer heb ik het nodig"? In plaats van; wat hebben we met elkaar nodig en wat is nodig om ervoor te zorgen dat onze kinderen dat straks ook nog hebben? Ik ben daar met mijn handelen geen uitzondering op en ik pretendeer niet dat ik het beter doe dan jij. Mijn challenge heeft mij echter wel doen realiseren dat we weinig écht nodig hebben en dat áls we wat nodig hebben dat er heel veel alternatieven zijn die niet schadelijk zijn voor mens, milieu en natuur. Zo organiseerde ik (samen met Pien) een kledingruil event en introduceerde ik de Swap Bag (kledingruiltas) in Heerenveen. Ik leerde dat er naast een ruilwereld ook een florerende leen- en lease wereld bestaat. Via deze alternatieven is mijn kledingkast toch in beweging, maar dan wel op een duurzame manier. En ja, dan ben ik dus nog steeds met kleding bezig. Meer dan dat het me warm houdt. Maar ja, "wat had je dan verwacht?".
Woon je in Heerenveen en wil je ook meedoen met de Swap Bag? Lees er hier alles over en meld je aan!
"Demand quality not just in the products you buy, but in the life op the person who made it". Orsola de Castro
Het begin van mijn avontuur - een jaar niks kopen | de 2022 challenge - gemist?
Mijn eerste column in deze serie lees je hier...
Sustainable zussen Pien & Wiet delen hun zoektocht naar een duurzamer leven via hun website en Instagram account. Hun kleinschalige events in Friesland dragen bij aan bewustwording voor de klimaatdoelen, altijd met als doel om te verbinden en te inspireren.
Volg je ons al op Instagram? Mis niks en follow us... link below!